Diyanet's June 18 statement (In Persian)

بحران‌ها و تشنج‌های سیاسی و نظامی که در جهان اسلام مشاهده می شود و مبارزاتی که از اختلافات مذهبی و سلیقه‌ای تغذیه می کنند، به آن حد رسیده است که امنیت جهان اسلام را تهدید می کند. در این اواخر گیروداری هایی که در مدار عراق و سوریه و به ویژه در موصل به ظهور می رسد، کشمکش را بیشتر می سازد. بیانات خشونت آمیزی که همزمان با این گیرودارها متقابلاً ابراز می گردد و اعلام جهاد علیه گروه‌های مقابل و تهدیدهایی برای تخریب مکان ها و بناهای متبرکه، آدم ربایی ها و قتل و غارت، اولین نشانه هایی از نزدیک شدن فجایع همه جانبه برای جهان اسلام می باشد. اگر این حوادث رفته رفته بزرگتر شوند و دیگر مجالی برای برگشت نماند، بروز تبعیض‌ها و تفرقه‌های انسانی، اجتماعی، دینی و مذهبی عمیق و ماندنی، اجتناب ناپذیر خواهد شد.

بنابر این از همه دعوت می کنیم تا برای حل مشکلات مزبور به طور مشترک حرکت کنیم و در جهارچوب نکات زیر رفتار کنیم:

1- هویت مسلمانی بالاتر از همه وابستگی‌های مذهبی، فرقه‌ای، جغرافیایی، نژادی و سیاسی است. هیچ گروهی و سازمانی به کوشش‌هایی که می خواهند برادری و وحدت اسلامی  را خدشه دار سازند، نباید اجازه دهد.  قرآن و سنت جان، خون، مال و عرض انسان را به یک دیگر حرام نموده است. خون ریزی ناحق، بزرگترین جرم از نظر دینی محسوب می شود.

2- جامعه‌ای که با 1400سال سابقه و با همۀ اختلافات خود به امروز رسیده است، امکان پذیر نیست که با ساختی دینی، مذهبی و نژادی واحد اداره گردد. هیچکسی یا هیچ گروهی نمی تواند بر علیه اعتقادات، ارزش ها و اندیشه‌های دیگری حمله ور شود و جنگ اعلام کند. هرکسی باید حق داشته باشد که در سرزمین خود در راستای اندوخته های تاریخی خود زندگی کند. هر رفتاری و کرداری که بر عکس این باشد، باید به عنوان عناصری که می خواهند در این سرزمین فتنه بر پا کنند، قلمداد بشود. 

3- گرایش‌های اهل البیت و اهل سنت را به عنوان مخالف و متناقض یکدیگر نشان دادن و با استناد به این بینش به مبارزه برای بر سر قدرت پرداختن، باید فتنۀ بزرگ به حساب بیاید.  هم اهل بیت و هم اهل سنت از رسول اکرم هستند. هرگز نمی توان قبول کرد که از مبارزه و دشمنی این عناصر با یکدیگر دفاع شود.

4- هرگز نمی تواند مورد قبول قرار بگیرد که گروهی و فرقه‌ای یا جامعه‌ای اسلامی تلقی دینی خود را اصل دانسته دیگر گرایش‌ها را مردود بشمارد. هیچ گروهی نمی تواند گروه های دیگر را تکفیر و آنها را به مرگ محکوم کند. امکان پذیر نیست که هیچ برخوردی و بینشی که بخواهد این گونه تلقی‌ها را مشروع نشان دهد، از دین مبین اسلام کمک بگیرد.

5- هر کسی که می گوید من مسلمان هستم در دایرۀ اسلام است. هیچ کسی صلاحیت ندارد که دیگری را از دین اسلام اخراج کند. گروه هایی که به تکفیر استناد می کنند، همانطور که در تاریخ از طرف وجدان های مسلمان محکوم شدند، امروز نیز این اندیشه‌‍‌های تازه به دوران رسیده در نزد وجدان معشری مسلماً مورد قبول قرار نخواهند گرفت. هر مسلمانی که صاحب عقل سلیم و با سلیقه است، با بصیرت و فراست خود، هیچ گاه اجازه و فرصت نخواهد داد که این گرایش‌ها ریشه‌دار شوند.

6- نظامی که بعد از  به قتل رسانده شدن و از سرزمین خود تبعید و آواره گردیدن مردم، بچه‌ها، زنان و آدم‌های سالخوردۀ بی دفاعی که قربانی مبارزات سودجو هستند، به وجود خواهد آمد، امکان آن را ندارد که خود را با اسلام مرتبط سازد.

7- بیانات تهدید آمیزی که از تخریب قبور بزرگان اهل بیت، چون حضرت علی، حضرت حسین و ابو الفضل عباس، در نجف و کربلا، دم می زند، هرگز نمی تواند مورد قبول قرار بگیرد. زیرا این مکان های مستثنی چون نجف و کربلا و این بزرگان اهل بیت همچون حضرت علی، حضرت حسین و ابو الفضل عباس، ارزش‌های معظم برای امت اسلام هستند، نه فقط برای شیعیان و سنیان.

8- همچنین بعضی از گروه ها نمی توانند بر علیه گروه های دیگر جهاد اعلام کنند. زیرا قرآن و سنت رسول، هرگز جهادی را که جان و خون مسلمان را به مسلمان حلال کند، امر نفرموده اند. امروزه جهادی که باید همۀ مسلمانان به آن بپردازند، جهادی است که علیه تعصب، فقر، جهل، فتنه و تفرقه انجام شود. هیچکس نمی تواند با مدعای جهاد کردن در برابر ظلم، بروز مظلومیت‌های جدیدی را مشروع نشان دهد.

9- در این مرجله، فتوی‌هایی که از طرف علما و سازمان‌های مذهبی به طور انفرادی صادر می شوند، نگران کننده هستند. امروز بزرگترین وظیفۀ علما باید این باشد که به جای صادر کردن فتاوی که سبب تبعیض جوامع اسلامی می شود، اختلاف نظرهایی را که در جهان اسلام دیده می شوند، به عنوان رحمت و غنا ازریابی کرده و نظام حق و اخلاق را برای زندگی مسالمت آمیزی تأسیس کنند. امروزه سخنی که جلوی جنگ مذهبی و خون ریزی را نمی گیرد، اهمیتی ندارد و همچنین فتوی هایی که سبب ریختن خون می شود، ارزشی ندارد. وگر نه همۀ عالم اسلام به زمینه‌ای برای جرم گناه و علمای اسلام نیز به سهیم‌های این جرم تبدیل می شوند. کافی نیست که این همه رویدادها را با نگرانی تماشا کنیم. برای جلوگیری از یک جنگی که نتایج الیم به بار خواهد آورد، باید همۀ رهبران دینی و علما هماهنگ و متحد بشوند. این وظیفۀ دینی، اخلاقی و روحی ما می باشد.

10- نمایندگان سازمانها و مؤسسات دینی مناطقی که دچار نبرد گرم هستند، باید گرد هم آمده، در بارۀ مناطق جنگی، به ویژه عراق و سوریه، برای حل مشکلات در راستای دین و اخلاق به بحث و گفتگو بپردازند. هیئتی متشکل از رهبران دینی و معنوی جهان اسلام، باید پیشقدم باشند تا تبعیض‌های مذهبی رفع شود. در این راستا سازمان‌های اسلامی جهانی باید عهده دار مسئولیت شوند. ریاست دیانت ترکیه خوشنود خواهد شد از این که در این زمینه عهده دار مسئولیت شود.